Προβληματισμός στους κύκλους της Ιεράς Συνόδου και του κράτους για το ποιοι θα πάρουν προσκλήσεις να παρακολουθήσουν την νεκρώσιμο ακολουθία του ‘’μακαριστού’’…….
Επιστρέψετε μου να δηλώνω άγνοια στο συγκεκριμένο θέμα…….(προσκλητήρια σε κηδεία?)….
Πολλοί υποθέτω θα ήθελαν να παρευρεθούν μιας και κατόπιν της ύστατης επιθυμίας του Δούλου του Χριστού…..στην εξώδικο ακολουθία θα χοροστατήσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης…….σεμνά και ταπεινά….όπως αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις.
Αργία επίσης αύριο για το δημόσιο…..βλέπετε στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν μουσουλμάνοι και παγανιστές…..(άρα και η Τσέκου να εκχριστιανιστεί ήθελε…..γιατί να ‘ναι φυλακή?)
Και αναρωτιέμαι……!
Η παράσταση θα λάβει τέλος αύριο?
ή
Θα πάρει παράταση?
Συμφέρει…..συμφέρει.
UPDATE: Ύπάρχει κάπου και κράτος....τοπική Αυτοδιοίκηση έστω.
Αργία; Ποιά αργία;
Δημοσιεύθηκε από tsimitakis στο 30 Ιανουάριος, 2008
Διαβάστε αυτή την ανακοίνωση:
ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΡΑΧΩΝ ΙΚΑΡΙΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΥΠ’ ΑΡ. 5811/29-1-08 ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α. ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΞΗΣ:
ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΓΕΤΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΛΟΓΟ ΑΡΓΙΑΣ.
ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΡΑΧΩΝ ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΤΙΣ 31-1-2008
Για Μενα
- Λου
- Ξέρω ότι το κορμί μου είναι πολύ εύθραστο. Οι φόβοι μέσα του μπορεί να το σκοτώσουν. Ξέρω την σκληρή φύση του μυαλού μου .Αυτό όμως διαφθείρεται από την εφυία και την επιθυμία. Ξέρω πως η ψυχή μου έχει τις δυνάμεις να μάθει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως ειναι τυφλή και τ' αγνοεί όλα. Ξέρω πως είμαι ένας από τους μικρούς βασιλιάδες της φύσης. κι όμως παρασύρομαι από τ' ανάξια και τ' άσχημα. Ξέρω πως η ζωή μου είναι γεμάτη πόνους. Ξέρω πως οι αισθήσεις μου ξεγελιούνται από τα πάντα. και για να καταλήξω, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος ένα περήφανο και ταυτόχρονα καταστραμμένο πράμα.
η ωρα ειναι
Και Θεος η Μουσικη
Archives
-
▼
2008
(41)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (9)
- ▼ Ιανουαρίου (10)
-
►
2007
(5)
- ► Δεκεμβρίου (5)
Πού με πηγαίνεις τέχνη μου;
Σε ποιον ξέμακρο
εγκαταλειμμένο τόπο
με στέλνεις μεμιάς;
Σε ποιον παράδεισο της χαράς,
του φωτός και της ελευθερίας,
μαγικά με παρασύρεις, τέχνη;
Δική μου; Δεν μου ανήκει αυτή η τέχνη,
την πλάθω, τη σμιλεύω
της προσφέρω τ’ αποθέματα
του ανθρώπινου πόνου,
εκείνη μου τα προσφέρει, θεϊκά
με πάθος
και προσήλωση,
στους ουρανούς που φθάνω…
Αχ, τύχη μου ακατανόητη,
Αβάσταχτη ενσάρκωσή μου!
Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς
Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει
Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει
Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις
Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος
11 γέλασαν πικρά