Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας Μπανκς
Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας Μπανκς
Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
δούλευαν στον Ζήμενς, στον Κόκαλς, στον Κράφτ
Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ
Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
ανέμελοι δούλευαν πάντα στις Μπανκς
ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ
ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ
Ο Ζήμενς, ο Κόκαλς κι ο Κράφτ
χώρισαν σε Κόκαλς, σε Ζήμενς, σε Κραφτ
ο Κόκαλς ο Ζήμενς κι ο Κράφτ
εχθροί τάχα έγιναν, διέλυσαν το τραστ
Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ
στρατιώτες τους πήραν στον πόλεμο παν
Ο Θέμος, ο Μάκης κι ο Ζαχ
σαν ήρωες έπεσαν κάτω απ' τις Μπανκς
Ο Ζήμενς, ο Κόκαλς κι ο Κράφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
ο Ζήμενς, ο Κόκαλς κι ο Κράφτ
ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ (2)
Παράφραση από του στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη «Τρίτος Παγκόσμιος».
Aπό το ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Ως3
Για Μενα
- Λου
- Ξέρω ότι το κορμί μου είναι πολύ εύθραστο. Οι φόβοι μέσα του μπορεί να το σκοτώσουν. Ξέρω την σκληρή φύση του μυαλού μου .Αυτό όμως διαφθείρεται από την εφυία και την επιθυμία. Ξέρω πως η ψυχή μου έχει τις δυνάμεις να μάθει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως ειναι τυφλή και τ' αγνοεί όλα. Ξέρω πως είμαι ένας από τους μικρούς βασιλιάδες της φύσης. κι όμως παρασύρομαι από τ' ανάξια και τ' άσχημα. Ξέρω πως η ζωή μου είναι γεμάτη πόνους. Ξέρω πως οι αισθήσεις μου ξεγελιούνται από τα πάντα. και για να καταλήξω, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος ένα περήφανο και ταυτόχρονα καταστραμμένο πράμα.
η ωρα ειναι
Και Θεος η Μουσικη
Archives
-
▼
2008
(41)
- ► Δεκεμβρίου (2)
-
▼
Φεβρουαρίου
(9)
- Εργαζόμενη φυλακίστηκε επειδή ήπιε καφέ με συνάδελ...
- Fummaro.....
- Όνειρα.........
- Πώς ο χορός τα Ξεπερνάει όλα-Απίστευτο
- Έρωτας και Θάνατος....
- ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...
- Τι να πει κανείς...............
- Προχθές απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Α...
- Ο ΘΕΜΟΣ, Ο ΜΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΖΑΧ......
- ► Ιανουαρίου (10)
-
►
2007
(5)
- ► Δεκεμβρίου (5)
Πού με πηγαίνεις τέχνη μου;
Σε ποιον ξέμακρο
εγκαταλειμμένο τόπο
με στέλνεις μεμιάς;
Σε ποιον παράδεισο της χαράς,
του φωτός και της ελευθερίας,
μαγικά με παρασύρεις, τέχνη;
Δική μου; Δεν μου ανήκει αυτή η τέχνη,
την πλάθω, τη σμιλεύω
της προσφέρω τ’ αποθέματα
του ανθρώπινου πόνου,
εκείνη μου τα προσφέρει, θεϊκά
με πάθος
και προσήλωση,
στους ουρανούς που φθάνω…
Αχ, τύχη μου ακατανόητη,
Αβάσταχτη ενσάρκωσή μου!
Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς
Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει
Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει
Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις
Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος
2 γέλασαν πικρά