Πες μου πώς...

Απάντησε χωρίς να ερωτηθεί η Λου

Μες στο σκοτάδι της στιγμής
κάνε να ξεχαστούμε εδώ για πάντα
Τα δυο σου χείλια μόνιμα συμβάντα
σε πρόσωπο που δεν του ανήκει κανείς

Ορθάνοιχτα, και στο βυθό τους εγώ
να με κεντάνε απ' όλες τις πλευρές μου
Τις πρώην μέρες δεν υπήρξα, για πες μου
πώς σαν κι αυτές θα μείνω πάντα ως εδώ

Να ξεχαστούμε στο παρόν
και να δηλώσουμε απών;
Απάντησε μου ευθέως!
Γιατί δεν μένει πια καιρός
είναι η στιγμή μικρός σφυγμός
κρύος σαν τελευταίος

Μες στο σκοτάδι της στιγμής
της λησμονιάς το φρούτο έλα και δως μου
στο δάσος έξω από τα όρια του κόσμου
εκεί που κρύβεται το πώς της στιγμής

Πώς ταξιδεύω ως στο πλάι σου
εκεί που θα κερδίσω όλη τη γνώση του κόσμου
κι οι τροπικοί πώς θα γυρνάνε εμπρός μου
αφού ο ερωτάς σου είναι όλη η γη...

Έμμονο Γκρίζο...

Υ.Γ. Αν είχα ερωτηθεί άραγε...έτσι θα απαντούσα?

This entry was posted on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 26, 2007 . You can leave a response and follow any responses to this entry through the Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom) .

4 γέλασαν πικρά

Spyros Vlahos

27 Δεκεμβρίου 2007 στις 2:44 μ.μ.

Να που πέρασα κι από το ... τσαρδί σας (πολύ καλό!)
(α)nasce te ipsum τι σημαίνει;
(β) αν είχες ερωτευτεί (όχι ερωτηθεί), έτσι θ' απαντούσες;
(γ) οι λέξεις προσπαθούν (εκ των υστέρων) να καλύψουν έννοιες που δημιουργούνται και μέσω μιας (μη λογικής) αντίληψης. Άρα πρώτα πάει το πρόβλημα κι ύστερα οι λύσεις. (Ορθολογιστής του κερατά και δε συμμαζεύεται, θα 'πεις).
(δ) επειδή είμαι καινούριος (όχι νέος, στα 55 μου, μπορούμε να επικοινωνούμε στο ... τσαρδί μου; Θα περνάω από καιρού εις καιρόν, βέβαια, να κάνω επίσκεψη. Πολύ γουστάρησα τους στίχους, μου θύμισαν εποχές που έγραφα κι εγώ, τότε που όλα τα συμβάντα ήταν ανοιχτά μπροστά μου. Κι έψαχνα για ξυραφάκι και λεκάνη κι όμως ποτέ δεν εύρισκα (επίτηδες).
(ε) έχεις καμιά σχέση με Σαλονίκη;
(στ) θέλω να σου κάνω πρακτικές ερωτήσεις για το blog αλλά βαριέμαι σήμερα.
Au revoir
Σπύρος

Λου

27 Δεκεμβρίου 2007 στις 11:27 μ.μ.

α) nosce te ipsum = γνωθι σ'αυτον
nosce teipsum = ποιημα στα χρονια της μεσαιωνικης Αγγλιας...

β) Στον ερωτα δεν απαντας....αλλα...ζωγραφιζεις.

γ)ο ορθολογισμος ειναι εννοια ουτοπικη...

δ)με τιμησε η γραφη σου....και με διακρινει μια φλεγματικη ευγενεια...
εξαλλου η εικονα σου κι οχι η παρακληση ειναι αυτη που προσυλιτιζει...

ε) ουδεμιαν σχεση με Θεσσαλονικη.

στ)Οποτε θες ρωτα....οτι θες.

και κατι απο μενα...
Σ' ευχαριστω παρα πολυ...
Καλο σου βραδυ Σπυρο.

magiakofski

4 Ιανουαρίου 2008 στις 1:46 π.μ.

Δροσιά , η αίσθηση που μέσα απ’ τα φυλλώματα αναδύεται. Ίσκιος η μορφή σου , όαση! Στάλες! Στάλες, στο ξεραμένο χώμα της καρδιάς μου. Η ευωδιά του βρεγμένου χώματος ανέβηκε, την ξύπνησε, κι αυτή σκίρτησε. Το ασανσέρ κόλλησε και σφράγισε τη ζωή μου.

Λου

7 Ιανουαρίου 2008 στις 11:26 π.μ.

O παντα υπεροχος θλιμμενος μου ποιητης....
Καλως ηρθες Βλαδιμηρε...