Πού με πηγαίνεις τέχνη μου;

Σε ποιον ξέμακρο

εγκαταλειμμένο τόπο

με στέλνεις μεμιάς;

Σε ποιον παράδεισο της χαράς,

του φωτός και της ελευθερίας,

μαγικά με παρασύρεις, τέχνη;

Δική μου; Δεν μου ανήκει αυτή η τέχνη,

την πλάθω, τη σμιλεύω

της προσφέρω τ’ αποθέματα

του ανθρώπινου πόνου,

εκείνη μου τα προσφέρει, θεϊκά

με πάθος

και προσήλωση,

στους ουρανούς που φθάνω…

Αχ, τύχη μου ακατανόητη,

Αβάσταχτη ενσάρκωσή μου!

Ήταν κάποτε ένα λάθος

Τόσο αστείο τόσο μικρό

Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς

Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του

Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει

Και τι δεν σοφίστηκε

Μπας κι αποδείξει

Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

Σοφίστηκε τον χώρο

Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις

Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις

Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

Όλα όσα σοφίστηκε

Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία

Ούτε και τόσο μικρά

Αλλά φυσικά ήταν λάθος