3 του Ιούλη του 2008
Κοιτάω το πράσινο κουτί, το περιεργάζομαι με το απορημένο βλέμμα μικρού παιδιού.
Δεν έχουν περάσει είκοσι μέρες που έμαθα για την υπαρξή του.Έψαξα, κι έπειτα ξέχασα. Προχθές το είδα με τα μάτια μου. Το κρατούσε ένας επιβάτης στο Ελ. Βενιζέλος, όπου και εκτίω την ποινή μου. Τον ρώτησα, ήταν ανακουφισμένος.
Η δράση δε θέλει σκέψη. Πήρα σβάρνα τα φαρμακεία χθες. Στο τρίτο που μπήκα, με ρωτήσανε, αν θέλω να το παραγγείλω. Τιμή με την έκπτωση 105 euro. Ναι, αποκρίθηκα αμέσως, κι ας μην έχω μια, μιας και τα λιγοστά μου ευρώπουλα, υποσχέθηκα να τα επενδύσω στην αγορά κλιματιστικού. Σήμερα, ξύπνησα, έβαλα καφέ, έκανα μισό πακέτο τσιγάρα, αναπόλησα τη χθεσινοβραδυνή παραδοχή της συναισθηματικής μου αδυναμίας, έτσι για να γλυκάνω τις δικές μου ενοχές, και πήγα στο φαρμακείο. Το πράσινο κουτί είναι δικό μου. Μέσα κείτεται η εξαρτησή μου, σε digital version, ένας φορτιστής, και 24 φυσίγγια νικοτίνης Το κοιτάω σαν κόρη οφθαλμού, τρέμω ακόμη να το επεξεργαστώ…ενώ το συμβατικό μου πακέτο αδειάζει σιγά σιγά. Έχω όμως μια ανεξήγητη αισιοδοξία…..είναι που θέλω να σωθώ….είναι που αυτή τη φορά δε χρειάστηκε καν η σκέψη η περισσή, για να οδηγηθώ στην αμφιβολία και τον δισταγμό, να περάσω στην άρνηση.
Το τσιγάρο το λάτρεψα σε δύσκολες και εύκολες στιγμες, ήταν για μένα ο προδότης εραστής, πάντα όμως προδότης, πάντα εραστής.
Προχθές στο χωριό, βάλθηκα να ανέβω μια ανηφόρα, θα ΄τανε δε θα ΄τανε 200 μέτρα, κι όμως χόλωσα. Είναι κι εκείνο το σημάδι από τον αιμοπνευμόθωρακα, είναι κι εκείνη η ανόητη πεποίθηση μου, ότι δε μπορώ το κόψω….μα με ξέρω, έχω το nosce te ipsum, βαδίζω πάντα ανόητα, εκ πεποιθήσεως.
Κοιτάω το πράσινο κουτί. Δεν τολμώ ακόμη να το περιεργαστώ. Αισιοδοξώ όμως!
Χρωστάω ένα Update. Όταν θα απολαμβάνω τη νικοτίνη την ψηφιακή, θα γράψω ξανά. Κάτι μου λέει, ότι η αισιοδοξία μου θα μεταφερθεί με γράμματα και pixels στην οθόνη σας.
Δε φοβάμαι, μα ελπίζω, είμαι λεύτερη?
30 γέλασαν πικρά