- γιατί η Κοντολίζα μας έχασε τον ύπνο της η καϋμένη μην μπορώντας να πιστέψει ότι, ο μέντοράς της ο Γεώργιος Θάμνος θα πάθαινε τέτοια νίλα στην Ρουμανία.
- ο καϋμένος ο Πρόεδρος, αγαθός άσπιλος και αμόλυντος να πάθει στην δύση της υπέροχης, λαμπρής και αιματοβαμένης καριέρας του τέτοιο ρεζίλεμα από τις καρπαζιές, που του έφεραν οι σύμμαχοι και Βρούτοι, που καθώς επι τέλους αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι, στο σπίτι σου εσύ παίζεις τα παιγνίδια σου και όχι οι ξένοι.
- ο καουμπόης που θυσιάσθηκε στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας να μην μπορέσει να βάλει στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία και την Γεωργία! Ούτε και την «Μακεδονία». Where to the hell is this fucking place?
- pss, pss… εγώ είμαι Θεσσαλονικιά έκανε, μιμούμενη περιπαικτικά την δικαιολογία του Sarkozy. Αν αυτός ο π@@@της είναι Θεσσαλονικιός, εγώ είμαι γκόμενα Σουηδέζα, ξανθή και ψηλή! Και τράβηξε για το ψυγείο στην κουζίνα, να πιεί τις τελευταίες γουλιές από το ιρακινό αίμα, που τις έστειλαν για λιχουδιά από την Βαγδάτη.
- επέστρεψε στο κρεββάτι της και θυμήθηκε κλαίγοντας και με πίκρα τον Πλανητάρχη της, να της σιγοψυθιρίζει «πάμε μωρό μου. . . χάσαμε»
- τον ήρωα Πλανητάρχη που κατάφερε να σκοτώσει πολλούς περισσότε -
ρους από τον προκάτοχο του ατζαμή σαξοφωνίστα, που έβαζε τα πούρα του, όπου λάχει και λέκιασε και τον καλό καναπέ στο οβάλ γραφείο.
- τον ήρωα Πλανητάρχη που επι των ημερών του έγιναν οι δίδυμοι πύργοι οικόπεδο άρτιο και οικοδομήσιμο
- με αυτά και άλλα την πήρε ο ύπνος με το όνειρο του καβαλάρη ιππότη με πανοπλια και περικεφαλαία που μέσα τους έκρυβαν τον Πλανητάρχη. Δεν κράτησε όμως πολύ γιατί πετάχτηκε από τον ύπνο της βλέποντας έναν άλλον περίεργο τύπο πιο ψηλό και με σαρδόνιο χαμόγελο να της λέει
- . . . δεν πειράζει Κοντολίζα μου. Μην στεναχωριέσαι. Γιατί, ποιος θα θυμάται ύστερα από 10 χρόνια τι έγινε στο Βουκουρέστι; Και πώς είπε ότι, τον έλεγαν; Oh yes! Mistsotakis was his name . . .Kostas Mitsotakis . Τί γακντεμιά τέλος πάντων. . .
Για Μενα
- Λου
- Ξέρω ότι το κορμί μου είναι πολύ εύθραστο. Οι φόβοι μέσα του μπορεί να το σκοτώσουν. Ξέρω την σκληρή φύση του μυαλού μου .Αυτό όμως διαφθείρεται από την εφυία και την επιθυμία. Ξέρω πως η ψυχή μου έχει τις δυνάμεις να μάθει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως ειναι τυφλή και τ' αγνοεί όλα. Ξέρω πως είμαι ένας από τους μικρούς βασιλιάδες της φύσης. κι όμως παρασύρομαι από τ' ανάξια και τ' άσχημα. Ξέρω πως η ζωή μου είναι γεμάτη πόνους. Ξέρω πως οι αισθήσεις μου ξεγελιούνται από τα πάντα. και για να καταλήξω, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος ένα περήφανο και ταυτόχρονα καταστραμμένο πράμα.
η ωρα ειναι
Και Θεος η Μουσικη
Archives
-
▼
2008
(41)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (9)
- ► Ιανουαρίου (10)
-
►
2007
(5)
- ► Δεκεμβρίου (5)
Πού με πηγαίνεις τέχνη μου;
Σε ποιον ξέμακρο
εγκαταλειμμένο τόπο
με στέλνεις μεμιάς;
Σε ποιον παράδεισο της χαράς,
του φωτός και της ελευθερίας,
μαγικά με παρασύρεις, τέχνη;
Δική μου; Δεν μου ανήκει αυτή η τέχνη,
την πλάθω, τη σμιλεύω
της προσφέρω τ’ αποθέματα
του ανθρώπινου πόνου,
εκείνη μου τα προσφέρει, θεϊκά
με πάθος
και προσήλωση,
στους ουρανούς που φθάνω…
Αχ, τύχη μου ακατανόητη,
Αβάσταχτη ενσάρκωσή μου!
Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς
Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει
Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει
Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις
Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος
13 γέλασαν πικρά