Η αντίδραση και οι απλοί υπολογισμοί
που έστειλε ένας τηλεθεατής στο CNN:
Το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών με τα χρήματα των φορολογουμένων θα κοστίσει:
700 δις$ που πρόκειται να δοθούν στις αμερικανικές τράπεζες + 500 δις $ που έχουν ήδη πάρει, + τα δισεκατομμύρια € που θα δώσουν ή έχουν ήδη δώσει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις «καταρρέουσες» τράπεζές τους.
Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, ο τηλεθεατής έκανε τον παρακάτω υπολογισμό:
“ Ο πληθυσμός του πλανήτη είναι 6,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αν διαιρέσουμε μόνο τα 700 δις $ με τα 6,7 δις του πληθυσμού της γής, παίρνουμε 104 εκατομμύρια $ / κάτοικο”.
“Αν δίναμε αυτό το ποσόν σε κάθε κάτοικο του πλανήτη, όχι μόνο θα ξεριζώναμε τη φτώχεια, αλλά και κάθε άνθρωπος στη Γη θα γινόταν εκατομμυριούχος”.
Και συμπεραίνει:
“μου φαίνεται πως υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα με την κατανομή του πλούτου στη Γη...”
Ας πάρουμε την περίπτωση της Γαλλίας με τα 60 εκατομμύρια κατοίκων και τα 26 δις € -χρήματα των φορολογουμένων-που επενδύει η γαλλική κυβέρνηση στις τράπεζες:
26 δις € / 60 εκ κάτοικοι =
433,33 εκατομμύρια € για κάθε Γάλλο πολίτη.
Σε κάθε τετραμελή οικογένεια πχ, θα αντιστοιχούσαν 1,733 δις €
Με τέτοια ποσά οι οικογένειες θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους με μεγάλη ευκολία και επομένως δεν θα υπήρχε κρίση.
Ακόμη και με πολύ μικρότερα ποσά θα μπορούσαν να το κάνουν και να ξαναρχίσουν επιπλέον να καταναλώνουν.
Η κρίση βασιλεύει και οι κυβερνήσεις μας κοροϊδεύουν.
Τα χρήματα πάνε σ’εκείνους που τα έχασαν με πειραματισμούς και «πρωτοποριακές» επενδύσεις, και τίποτα δεν μένει για τους ανθρώπους.
Αλλά τι να λέμε τώρα…….ας μασήσουμε την ΚΡΙΣΗ…..νέες εποχές, νέα ήθη!!!
Για Μενα
- Λου
- Ξέρω ότι το κορμί μου είναι πολύ εύθραστο. Οι φόβοι μέσα του μπορεί να το σκοτώσουν. Ξέρω την σκληρή φύση του μυαλού μου .Αυτό όμως διαφθείρεται από την εφυία και την επιθυμία. Ξέρω πως η ψυχή μου έχει τις δυνάμεις να μάθει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως ειναι τυφλή και τ' αγνοεί όλα. Ξέρω πως είμαι ένας από τους μικρούς βασιλιάδες της φύσης. κι όμως παρασύρομαι από τ' ανάξια και τ' άσχημα. Ξέρω πως η ζωή μου είναι γεμάτη πόνους. Ξέρω πως οι αισθήσεις μου ξεγελιούνται από τα πάντα. και για να καταλήξω, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος ένα περήφανο και ταυτόχρονα καταστραμμένο πράμα.
η ωρα ειναι
Και Θεος η Μουσικη
Archives
Πού με πηγαίνεις τέχνη μου;
Σε ποιον ξέμακρο
εγκαταλειμμένο τόπο
με στέλνεις μεμιάς;
Σε ποιον παράδεισο της χαράς,
του φωτός και της ελευθερίας,
μαγικά με παρασύρεις, τέχνη;
Δική μου; Δεν μου ανήκει αυτή η τέχνη,
την πλάθω, τη σμιλεύω
της προσφέρω τ’ αποθέματα
του ανθρώπινου πόνου,
εκείνη μου τα προσφέρει, θεϊκά
με πάθος
και προσήλωση,
στους ουρανούς που φθάνω…
Αχ, τύχη μου ακατανόητη,
Αβάσταχτη ενσάρκωσή μου!
Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό 'παιρνε κανείς
Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει
Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει
Σοφίστηκε τον χώρο
Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις
Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις
Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις
Όλα όσα σοφίστηκε
Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία
Ούτε και τόσο μικρά
Αλλά φυσικά ήταν λάθος