Μια χορευτική φιγούρα κρατά μακριά τους πυραύλους στη Βαγδάτη. Παρέες ανθρώπων κάνουν τη δική τους αντίσταση στις γειτονιές της Αθήνας.
Πόλεις πλασμένες με αγάπη μέσα στην πόλη
Η Δασκάλα δίνει ήρεμα οδηγίες στους μαθητές της: «ίσια τα πόδια», «ψηλά το κεφάλι».
Αυτή η τάξη μπαλέτου δεν θα είχε τίποτα περίεργο αν, έξω από την πόρτα, η ζωή της πόλης δεν κυλούσε με δολοφονίες, βομβαρδισμούς, απαγωγές και φόβο.
Η Σχολή Μουσικής και Μπαλέτου της Βαγδάτης αποτελεί μια όαση μέσα στους αιματοβαμμένους δρόμους της ιρακινής πρωτεύουσας.
Δεν έκλεισε ούτε μια μέρα όλα αυτά τα χρόνια.
Την ώρα που σκάνε βόμβες και πύραυλοι καταστρέφουν ολόκληρες γειτονιές, τα πιτσιρίκια δοκιμάζουν με ζήλο demi-plies και ports-de-bras.
Αυτή είναι η πόλη της καρδιάς τους.
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Κυψέλη υπάρχουν και άλλοι τολμηροί.
Οι κάτοικοι της πυκνοκατοικημένης γειτονιάς έκαναν κατάληψη στην πρώην Δημοτική Αγορά.
Διοργανώνουν βραδιές μουσικής με την Ορχήστρα των Χωμάτων και αυτές τις ημέρες στο φυσικό σκηνικό του αιθρίου
κερνούν τους περαστικούς εδέσματα της αραβικής κουζίνας,
τα οποία συνοδεύουν μια παράσταση που αναδεικνύει την πολιτιστική αξία του φαγητού.
Μια από τις πιο πολυπολιτισμικές συνοικίες της πόλης μας γίνεται με την αποφασιστικότητα των κατοίκων
μια γωνιά όπου η αλληλεγγύη βρίσκει τόπο ν΄ ακουμπήσει.
Αυτή είναι η πόλη της καρδιάς τους μέσα στην πόλη.
Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχει ο διπλανός σου.
Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες- τα σκουπίδια που υψώνονται έξω από το σούπερ μάρκετ,
το φανάρι που αφήνει ίσα δυο αυτοκίνητα να περάσουν,
οι καβγάδες του ζευγαριού στον πρώτο,
τα δέντρα που επιμένουν απότιστα να φυτρώνουν στο τσιμέντο.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, αυτές που φτιάχνει ο καθένας στα όρια της ζωής του,
οι κουκίδες που ενώνει στις καθημερινές διαδρομές του,
οι χώροι στους οποίους κάνει κατάληψη αγνοώντας τις αποφάσεις της εξουσίας,
τα pas-de-deux που χορεύει με πάθος την ώρα που έξω πέφτουν οι ρουκέτες των υποχρεώσεων.
Πόλεις της καρδιάς.
Ιδιωτικές πόλεις φτιαγμένες με εύθραυστα, ανθεκτικά υλικά.
Το χαμόγελο ενός αγνώστου την ώρα που περπατάς κατσούφης,
το αστείο που μοιράζεσαι φωναχτά μέσα στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας,
το κλείσιμο του ματιού ενός περαστικού καθώς χαζεύεις τα περιστέρια,
το φιλί λες-και-δεν-υπάρχει-αύριο δύο φοιτητών στη στάση του λεωφορείου,
το αγαπημένο σου τραγούδι να ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου.
Οι γονείς που πήραν τους δρόμους με τα καροτσάκια των παιδιών τους το περασμένο Σαββατοκύριακο με στόχο να ανακαταλάβουν την πόλη,
οι μπασκέτες που έστησαν οι πιτσιρικάδες στον κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου,
ο αγώνας των περιοίκων να μη γίνει γκαράζ ένα κομματάκι πρασίνου που έμεινε στη γωνία Κύπρου και Πατησίων,
τα γκράφιτι που ήρθαν να φωτίσουν τους γκρίζους τοίχους του γυμνασίου της Νέας Ιωνίας.
Πόλεις μέσα στην πόλη.
Πόλεις της καρδιάς μας.
Πέρσι, τα παιδιά της Σχολής Μπαλέτου της Βαγδάτης
έδωσαν ένα ρεσιτάλ με δική τους χορογραφία.
Χόρεψαν τη βία που τα περιτριγυρίζει.
Και τέλειωσαν με μια ανάσταση που αντιπροσώπευε όλες τις ελπίδες τους
για τον κόσμο στον οποίο θέλουν να ζήσουν.
Σχεδίασαν τα όρια της πόλης τους πολύ μακριά από τη σημερινή πραγματικότητα.
Διότι αυτό το καλό έχει η ιδιωτική μας πόλη.
Μπορούμε να τη φτιάξουμε όπως θέλουμε,
να τη διεκδικήσουμε, να την πλάσουμε,
να την αφήσουμε να συναντηθεί με τις πόλεις των διπλανών μας,
να σπρώξουμε παραπέρα τα σύνορά τους.
Είναι αλήθεια....
