Πόλεις της καρδιάς μέσα στην πόλη....  

Απάντησε χωρίς να ερωτηθεί η Λου

Μια χορευτική φιγούρα κρατά μακριά τους πυραύλους στη Βαγδάτη.
Παρέες ανθρώπων κάνουν τη δική τους αντίσταση στις γειτονιές της Αθήνας.
Πόλεις πλασμένες με αγάπη μέσα στην πόλη


Η Δασκάλα δίνει ήρεμα οδηγίες στους μαθητές της: «ίσια τα πόδια», «ψηλά το κεφάλι».
Αυτή η τάξη μπαλέτου δεν θα είχε τίποτα περίεργο αν, έξω από την πόρτα, η ζωή της πόλης δεν κυλούσε με δολοφονίες, βομβαρδισμούς, απαγωγές και φόβο.
Η Σχολή Μουσικής και Μπαλέτου της Βαγδάτης αποτελεί μια όαση μέσα στους αιματοβαμμένους δρόμους της ιρακινής πρωτεύουσας.
Δεν έκλεισε ούτε μια μέρα όλα αυτά τα χρόνια.
Την ώρα που σκάνε βόμβες και πύραυλοι καταστρέφουν ολόκληρες γειτονιές, τα πιτσιρίκια δοκιμάζουν με ζήλο demi-plies και ports-de-bras.
Αυτή είναι η πόλη της καρδιάς τους.
Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Κυψέλη υπάρχουν και άλλοι τολμηροί.
Οι κάτοικοι της πυκνοκατοικημένης γειτονιάς έκαναν κατάληψη στην πρώην Δημοτική Αγορά.
Διοργανώνουν βραδιές μουσικής με την Ορχήστρα των Χωμάτων και αυτές τις ημέρες στο φυσικό σκηνικό του αιθρίου
κερνούν τους περαστικούς εδέσματα της αραβικής κουζίνας,
τα οποία συνοδεύουν μια παράσταση που αναδεικνύει την πολιτιστική αξία του φαγητού.
Μια από τις πιο πολυπολιτισμικές συνοικίες της πόλης μας γίνεται με την αποφασιστικότητα των κατοίκων
μια γωνιά όπου η αλληλεγγύη βρίσκει τόπο ν΄ ακουμπήσει.
Αυτή είναι η πόλη της καρδιάς τους μέσα στην πόλη.

Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχει ο διπλανός σου.
Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες- τα σκουπίδια που υψώνονται έξω από το σούπερ μάρκετ,
το φανάρι που αφήνει ίσα δυο αυτοκίνητα να περάσουν,
οι καβγάδες του ζευγαριού στον πρώτο,
τα δέντρα που επιμένουν απότιστα να φυτρώνουν στο τσιμέντο.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, αυτές που φτιάχνει ο καθένας στα όρια της ζωής του,
οι κουκίδες που ενώνει στις καθημερινές διαδρομές του,
οι χώροι στους οποίους κάνει κατάληψη αγνοώντας τις αποφάσεις της εξουσίας,
τα pas-de-deux που χορεύει με πάθος την ώρα που έξω πέφτουν οι ρουκέτες των υποχρεώσεων.

Πόλεις της καρδιάς.
Ιδιωτικές πόλεις φτιαγμένες με εύθραυστα, ανθεκτικά υλικά.
Το χαμόγελο ενός αγνώστου την ώρα που περπατάς κατσούφης,
το αστείο που μοιράζεσαι φωναχτά μέσα στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας,
το κλείσιμο του ματιού ενός περαστικού καθώς χαζεύεις τα περιστέρια,
το φιλί λες-και-δεν-υπάρχει-αύριο δύο φοιτητών στη στάση του λεωφορείου,
το αγαπημένο σου τραγούδι να ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου.

Οι γονείς που πήραν τους δρόμους με τα καροτσάκια των παιδιών τους το περασμένο Σαββατοκύριακο με στόχο να ανακαταλάβουν την πόλη,
οι μπασκέτες που έστησαν οι πιτσιρικάδες στον κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου,
ο αγώνας των περιοίκων να μη γίνει γκαράζ ένα κομματάκι πρασίνου που έμεινε στη γωνία Κύπρου και Πατησίων,
τα γκράφιτι που ήρθαν να φωτίσουν τους γκρίζους τοίχους του γυμνασίου της Νέας Ιωνίας.
Πόλεις μέσα στην πόλη.
Πόλεις της καρδιάς μας.

Πέρσι, τα παιδιά της Σχολής Μπαλέτου της Βαγδάτης
έδωσαν ένα ρεσιτάλ με δική τους χορογραφία.
Χόρεψαν τη βία που τα περιτριγυρίζει.
Και τέλειωσαν με μια ανάσταση που αντιπροσώπευε όλες τις ελπίδες τους
για τον κόσμο στον οποίο θέλουν να ζήσουν.
Σχεδίασαν τα όρια της πόλης τους πολύ μακριά από τη σημερινή πραγματικότητα.
Διότι αυτό το καλό έχει η ιδιωτική μας πόλη.
Μπορούμε να τη φτιάξουμε όπως θέλουμε,
να τη διεκδικήσουμε, να την πλάσουμε,
να την αφήσουμε να συναντηθεί με τις πόλεις των διπλανών μας,
να σπρώξουμε παραπέρα τα σύνορά τους.

Είναι αλήθεια....

This entry was posted on Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008 and is filed under . You can leave a response and follow any responses to this entry through the Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom) .

10 γέλασαν πικρά

Πόλεις της καρδιάς... Και κάπως έτσι ζεσταίνεται η καρδιά... κι αναθαρρεύεις... κι αγαπάς λίγο παραπάνω τους ανθρώπους, γιατί σκέφτεσαι πως οι Άνθρωποι, εκείνοι που συνεχίζουν να παλεύουν, δεν έχουν ολότελα χαθεί.

Σ' ευχαριστώ Λου(λούδι)! Λου(λουδάκι) μου εσύ... :-)

Καλη σου μερα Ανεφελακι...απο τη δικη μου πολη....σημερα την εβαψα με πολλα χρωματα....και την απολαυσα πρωινιατικα μεσα σε τραπεζες και διαδρομους νοσοκομειων (γραφειοκρατικα πραματα, μην ανησυχεις)....απλα βαζοντας ενα ανοιξιατικο φανελακι....με παιχνιαδιρικη διαθεση
Η δικη σου πολη τι κανει?

Η δική μου πόλη πάει να κρυφτεί ανάμεσα σε στοίβες εφημερίδων, βιβλία, έρευνες, deadline κι εργασίες, μα βγαίνει ο ήλιος ο ανοιξιάτικος (που μπορεί να παίρνει και τη μορφή εκείνων που έχω μέσα στην καρδιά μου, καλή ώρα) και η παραμικρή υποψία μουντάδας χάνεται στο λεπτό...

Γιατί, όπως λέει και ο φίλος μου ο Παράλληλος, από μας η άνοιξη εξαρτάται! Να που κι εσύ την έφερες με ένα ανοιξιάτικο φανελάκι μόνο...

Καλό σου απόγευμα! Πάντα πολύχρωμη και λουλουδένια να 'ναι η ζωή σου.

Καλο απογευμα και σε σενα Ανεφελιτσα....παντα η ανοιξη στις καρδιες μας...και στις πολεις μας.
Σε φιλω

anefelh oloi etsi eimaste,opws perigrafeis sto b post apla twra anti gia ergasies exoume deadlines gia projects douleias :p

kalhsspera k stis 2 sas..

Ανώνυμος  

vaeΓεια σου Λου.
Εντυπωσιακό το ότι η σχολή μπαλέτου στη Βαγδάτη παραμένει σε λειτουργία, παρόλα όσα διαδραματίζονται γύρω.
Χαρά στο κουράγιο τους...
Ακόμα εντυπωσιακότερο (λέω εγώ) είναι ότι κατάφερες με την περιγραφή σου να βγάλεις όμορφες εικόνες μέσα από μια άσχημη πόλη…

Ρομποτακο.....ενα σου ευχομαι......σε ηρεμους δρομους να ειναι η πορεια σου....και μην παρασκοτωνεσαι.....ασε και λιγη ζωη για σενα!!!

Συνεα....δεν ειναι εντυπωσιακο...ειναι απλα σημαδι της πρωιμης επαναστασης την οποια βιωνουμε.....αυτη ειναι που ομορφαινει και την Αθηνα....αυτη ειναι που ομορφαινει και τα ονειρα μας για το μελλον.
Δεν ελπιζεις....εισαι λευτερος....
ονειρευεσαι ομως.....κι η μερα εκεινη δε θ' αργησει!!!!!!!
Καλο σου βραδυ φιλε.

χρονια πολλα λου!!!καλο μηνα!!
υπεροχη περιγραφη και αξιοθαυμαστη ιστορια-γεγονος...
γεια σου λου μου(σαν νοτες σι λα μι)

Αυτη τη βδομαδα με πνιξανε οι δουλειες Αμελακι....εστω και καθυστερημενα να σου ευχηθω κι εγω με τη σειρα μου καλο μηνα και χρονια πολλα...θα περασω καποια στιγμη κι απο το blogaki σου...
Καλημερα!!!!!!!!!!